Δύο παιδιά με μια μπάλα και δύο κόκκινες κάρτες που στέκουν απέναντι σε τέσσερα όπλα.
Δύο παιδιά που βγάζουν κόκκινη κάρτα στον αποχωρισμό.
Σ’ αυτόν που θα πάρει τον φίλο τους μακριά.
Θα τον διώξει.
Θα τον βασανίσει.
Θα τον φυλακίσει.
Θα τον σκοτώσει.
Ξέρεις, ο αποχωρισμός γίνεται με πολλούς τρόπους.
Κλωτσάς μια μπάλα, κάποιος την κλωτσά πίσω σε εσένα, κι έτσι γελάτε…Μαζί.
Κι αν αύριο δεν την κλωτσήσει κάνεις πίσω;
Αν αύριο, δεν μοιραστείς με κανέναν ένα θρανίο;
Αν αυτός βρίσκεται εσώκλειστος σε ένα κέντρο υποδοχής;
Σε μια βάρκα με προορισμό το άγνωστο;
Κλεισμένος σε ένα κελί με τη βία, ή σε ένα σπίτι από φόβο;
Δεν τον αντέχουν τον αποχωρισμό οι καρδιές των παιδιών. Κι οι Άνθρωποι είναι παιδιά.
Και τα παιδιά στέκουν με μια μπάλα και δύο κόκκινες κάρτες μπροστά σε τέσσερις κάννες. Και σηκώνουν τις κάρτες! Αποβάλλουν τον αποχωρισμό.
Και είναι πολλά τα όπλα, τα γκλοπ, οι ασπίδες, οι σφαίρες, τα αέρια, οι χειροπέδες, οι αρβύλες, τα κοστούμια, τα χρηματοκιβώτια, οι αποχωρισμοί. Κι έτσι τα δύο παιδιά τα βλέπουν, και βγάζουν δύο κόκκινες κάρτες…μα δε φτάνουν.
Εσύ γιατί γυρνάς το κεφάλι; Γιατί δεν βγάζεις την κόκκινη κάρτα; Και που είναι η μπάλα σου;
Είσαι ανθρωπος;