Φτάνοντας τους τρεις μήνες λειτουργίας της ακαδημίας ήρθε η στιγμή να κάνουμε έναν μικρό απολογισμό.
Στη δεύτερη σεζόν λειτουργίας της αντρικής ομάδας του Αδέσποτου Αθηνών αποφασίστηκε η ίδρυση της ακαδημίας του. Ο αθλητικός εξοπλισμός αγοράστηκε με την οικονομική στήριξη φίλων και γνωστών στο πάρτι που διοργανώθηκε και οι προπονήσεις ξεκίνησαν. Παρόλο που ήταν προγραμματισμένες να πραγματοποιούνται στο γηπεδάκι του Θησείου, ο δήμος αποφάσισε ξαφνικά την ανακαίνιση του γηπέδου και μεταφερθήκαμε σε ένα γειτονικό μπασκετάκι μέσα στο δάσος, γεγονός που ίσως προσεγγίζει περισσότερο τη φύση και το όραμα της ομάδας. Οι αρχικές μας ανησυχίες για μειωμένη προσέλευση των παιδιών λόγω έλλειψης ποδοσφαιρικού γηπέδου αλλά και καιρικών συνθηκών δεν επιβεβαιώθηκαν καθώς παιδιά, γονείς και προπονητές είναι όλοι εκεί στηρίζοντας το εγχείρημα. Αυτό φανερώνει την ανάγκη των παιδιών για παιχνίδι και κοινωνικοποίηση σε οποιοδήποτε χώρο αρκεί μόνο μια μπάλα και καλή διάθεση.
Πλέον στην ακαδημία συμμετέχουν είκοσι παιδιά τα οποία μαθαίνουν το ποδόσφαιρο ως παιχνίδι αναπτύσσοντας αξίες συνεργασίας και αλληλεγγύης. Οι μεγαλύτεροι βοηθάνε τους μικρότερους, οι εμπειρότεροι τους πιο αρχάριους και όλοι μαζί δημιουργούμε αυτό που θέλουμε να γίνει ο Αδέσποτος Αθηνών. Παλιοί και νέοι προπονητές-παίκτες του αντρικού τμήματος συμμετέχουν στις προπονήσεις βοηθώντας με τις ποδοσφαιρικές τους εμπειρίες τους μικρούς/ες ενώ εκείνοι τους υπενθυμίζουν μέσα από την αγνότητα τους την πραγματική αξία του παιχνιδιού. Η σύνδεση αντρικής ομάδας και ακαδημίας φαίνεται και από την παρουσία κάποιων παιδιών σε αγώνα της αντρικής ομάδας.
Φτάνοντας στο κλείσιμο της ακαδημίας λόγω εορτών συμμετείχαν και τρια προσφυγόπουλα από την κατάληψη της Ασκληπειού. Τα χαμόγελα τους μας γέμισαν ελπίδα όταν αντίκρισαν μια μπάλα να κυλάει και ενώ όσα έχουν δει και περάσει για να φτάσουν ως εδώ πιθανότατα ούτε μπορούμε να τα φανταστούμε. Ωστόσο η μεγαλύτερη μας χαρά είναι ο τρόπος που τα αγκάλιασαν οι παλιοί πλέον μικροί της ακαδημίας καθώς παρόλο που δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα έγιναν μια ομάδα. Χαρακτηριστικά, όταν ο μικρός Χάιντα έκλαιγε, όπως κάθε μικρός ή μεγάλος που δεν παίρνει πάσες, ένας συμπαίκτης του είπε «μην κλαις θα σου δίνω εγώ πάσες!!». Αυτός άλλωστε είναι και ο στόχος της συγκεκριμένης ακαδημίας, τα παιδιά που μιλάνε την ίδια γλώσσα του παιχνιδιού να εφαρμόζουν τις αρχές, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της αυτοοργάνωσης.
Σύντομα θα γίνει η πρώτη συνέλευση της ακαδημίας με συμμετοχή των γονέων και παράλληλη προβολή ταινίας για τα παιδιά καθώς και ο πρώτος φιλικός αγώνας της ομάδας.
Και μιλώντας για τις ανάγκες των παιδιών.. ας κλείσουμε με Μίσσιο και όχι Γκαλεάνο αυτή τη φορά:
Αυτό που ξέρουν πολύ καλά τα παιδιά, είναι πως σιγά σιγά μέσα από τα διάφορα ‘πρέπει’ και ‘απαγορεύεται’ τους κλέβουμε τον κόσμο, αντικαθιστώντας τον με τις δικές μας ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Οι επιθυμίες δεν γεννιούνται από τις ανάγκες του παιδιού και τη μοναδικότητα του αλλά αναπαράγονται.
Ζωγράφισε έναν ήλιο στο ταβάνι
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ
