ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΦΙΛΙΚΟ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ!!

 Αν υπάρχει ένα πράγμα που να τρομάζει έναν άνθρωπο, αυτό είναι η αρχή. Άπαξ και γίνει η αρχή, το πρώτο βήμα, όλα τα άλλα μοιάζουν εύκολα – ίσως και προδιαγεγραμμένα – το να γίνει όμως η αρχή απαιτεί θάρρος. Καμία αρχή δεν γίνεται από μόνη της. Χρειάζεται προετοιμασία και προσπάθεια. Γιατί αν όταν κάνεις την αρχή είσαι ανέτοιμος, το πιο πιθανό είναι να απογοητευθείς και να μην συνεχίσεις.

Οι μικροί αδέσποτοι 3 μήνες μετά την έναρξη των προπονήσεων, και παρά τις σκοπέλους που συνάντησαν στο ταξίδι τους (αλλαγή γηπέδου, χαμηλός φωτισμός, κρύο, παγετός) παρουσιάζονταν έτοιμοι να παίξουν τον πρώτο τους φιλικό αγώνα. Άλλωστε, ήταν κάτι που ζητούσαν επί μήνες, παρόλο που μέσα τους κρυβόταν ένας φόβος για τις ικανότητες της ομάδας: «Κύριεεε, εμείς πότε θα παίξουμε αγώνα;». Δύσκολη ερώτηση κι όταν στην κάνει ένα παιδί, η αρνητική απάντηση μοιάζει σχεδόν αδύνατη. Η διπλωματία δεν ωφελεί πάντα. «Μα παίζουμε αγώνα σε κάθε προπόνηση». «Αγώνααα με άλλη ομάδα». Αν η δίψα για αγώνα ήταν νερό, ο Αμαζόνιος δεν θα έφθανε για να τον ξεδιψάσει. «Αν και θα φάμε πολλά γκολ, θα είναι πολύ καλοί». «Εντάξει, καλοί είμαστε και μεις, αλλά και να φάμε πειράζει;». «Δεν πειράζει όχι».
Η στιγμή λοιπόν είχε φθάσει. 14-1-2017, 16:30, πίσω από το Πεδίον του Άρεως, όλοι ήταν εκεί έτοιμοι να πιάσουν γερά την συγγραφική τους πένα και να γράψουν ιστορία. Το γήπεδο φιλόξενο, η άλλη ομάδα, ο Πανελλήνιος, επίσης. Οι κερκίδες ασφυκτικά γεμάτες, γονείς των παιδιών και των δύο ομάδων, φίλοι και φυσικά τα γερασμένα σκυλιά του Αδέσποτου που ήρθαν να απολαύσουν ένα μαγευτικό ενενηντάλεπτο υπερθέαμα.

Το άγχος διάχυτο. Σε όλους. Φαινόταν στα πρόσωπα, φαινόταν στις κινήσεις, στον τρόπο ομιλίας. Μα είναι μόνο ένα παιχνίδι… «Σημασία δεν έχει να κερδίσουμε, να παίξουμε και να περάσουμε καλά». Αυτή η φράση ακουγόταν κάθε λίγο και λιγάκι στον πάγκο από τα παιδιά. Αυτό όμως δεν διώχνει το άγχος. Όταν είσαι 7,8,9 χρονών, νομίζεις ότι την παράσταση που θα δώσεις στο γήπεδο την περιμένουν οι απανταχού ποδοσφαιρόφιλοι στον πλανήτη. Η αλήθεια είναι ότι και τα 30 να πλησιάζεις, πάλι το ίδιο αισθάνεσαι. Αυτή είναι η μαγεία του παιχνιδιού άλλωστε. Σε κάνει παιδί.

Λίγη προθέρμανση για τις δύο ομάδες κι όλα έτοιμα να αρχίσουν.

Απουσία σταθερού τερματοφύλακα, κάτω απ’ τα δοκάρια ξεκίνησε ο «Μαχρέζ των Πετραλώνων», ενώ οι υπόλοιποι που ξεκίνησαν ήταν ο Παρωνάλντο, ο Παρκουρίστας, η Βραχυσωμη Βολίδα, ο Αμήχανος Άγγελος  και το Γελαστό Κουτάβι . Τα παιδιά του Πανελληνίου, έχοντας γράψει πολλά ποδοσφαιρικά χιλιόμετρα στα κοντέρ της μηχανής τους ξεκίνησαν τον αγώνα πολύ πιο δυνατά. Πριν καν καλά καλά αρχίσει το παιχνίδι πέτυχαν το πρώτο τους γκολ. Με τα αδεσποτόπουλα αγχωμένα και ασύνδετα ο Πανελλήνιος συνέχισε να πιέζει και το δεύτερο γκολ έμοιαζε θέμα χρόνου. Ο Παρωνάλντο πάλευε στην άμυνα, ανακόπτοντας πολλές φορές την τελευταία στιγμή τα κύματα επιθέσεων που δεχόταν ο Αδέσποτος. Το 2-0 ,ωστόσο, εν τέλει πραγματοποιήθηκε, έγιναν διορθωτικές αλλαγές, με την προσθήκη της Σκοτεινής Τσιρίδας, της Εκκωφαντικής Βροντής, της Καμήλας της Ερήμου, του Απαθή Ουρανοξύστη και η ομάδα άρχισε να παίρνει τα πάνω της. Οι ευκαιρίες διαδέχονταν η μία την άλλη, το πάθος ξεχείλιζε, αλλά η μπάλα δεν έμπαινε στα δίχτυα… Για την ακρίβεια δεν το επέτρεπε ο εξαιρετικός τερματοφύλακας του Πανελληνίου, με τις συνεχόμενες αποκρούσεις του. Το κοινό είχε ζεσταθεί για τα καλά, ενώ τα παιδιά μετά το μουδιασμένο ξεκίνημα ενθουσιάζονταν βλέποντας το γκολ να έρχεται. Η συγκριτική εμπειρία των παιδιών του Πανελληνίου τους βοήθησε στο να φθάσουν σε τρίτο και τέταρτο γκολ, έστω και κόντρα στη ροή του αγώνα.

Τέσσερα γκολ σε είκοσι περίπου λεπτά, πολλές φορές γίνονται αιτίες τσακωμών, αλληλοκατηγοριών, μεταξύ των παιδιών μια ομάδας. Αυτή τη φορά όμως δεν ήταν έτσι. Η ομάδα συνέχισε να παίζει ενωμένη και να χαίρεται το παιχνίδι παρά το μέχρι τότε βαρύ εις βάρος της σκορ.

Μία σπίθα θα αρκούσε για να ανάψει η φωτιά της αντεπίθεσης. Μετά από μια φάση με αλλεπάλληλα σουτ προς την εστία του Πανελληνίου, ο Παρκουρίστας βρέθηκε μετά από απόκρουση του τερματοφύλακα με την μπάλα στα πόδια, ολομόναχος από τα δεξιά. Η στιγμή είχε φθάσει, όλοι σηκώθηκαν να πανηγυρίσουν κι ο Παρκουρίστας δεν τους απογοήτευσε. Η μπάλα στα δίχτυα, το γκολ πρέπει να ακούστηκε κι εκτός Αττικής και πανηγυρίστηκε έξαλλα, με άλλους να αγκαλιάζονται, άλλους να πηδάνε στον αέρα από ενθουσιασμό κι άλλους, την Βραχύσωμη Βολίδα που ήταν πλέον τέρμα, να δίνουν οδηγίες μην χάνοντας την συγκέντρωση τους.

Και κάπου εκεί άνοιξε η όρεξη. Λίγα λεπτά μετά, ο Παρωνάλντο έγινε κάτοχος της μπάλας στο χώρο του κέντρου, με ανοιχτό το γήπεδο μπροστά του και «καλπάζοντας» προς το τέρμα με ένα αριστερό κεραυνό έγραψε το 4-2! Το νέο γκολ φέρνει ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό σε παίκτες, προπονητές και εξέδρα…

Το δεύτερο ημίχρονο συνεχίζεται με ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Το παιχνίδι γίνεται σε κάποια σημεία πολύ δυνατό, τα τάκλιν διαδέχονται το ένα το άλλο. Το κλίμα μεταξύ των ομάδων, ωστόσο παραμένει εξαιρετικό, με τα παιδιά του Πανελληνίου να έχουν υποδειγματική συμπεριφορά.

Κι ενώ στον αγωνιστικό χώρο έπεφταν κορμιά, στον πάγκο τα παιδιά δικαιολογούσαν τη φύση τους.

Το γελαστό κουτάβι και η καμήλα της ερήμου αντάλλασαν πυρά από καουτσούκ. Παράλληλα πλέον ήταν σχεδόν αδύνατο να κάτσουν τα παιδιά στον πάγκο, καθώς από τον ενθουσιασμό και την προσμονή, όλοι όσοι δεν έπαιζαν πετιούνταν συνεχώς όρθιοι για να παροτρύνουν τους φίλους τους. Στα αγωνιστικά, τα αδεσποτόπουλα συνέχιζαν από εκει που σταμάτησαν στο πρώτο ημίχρονο. Έχοντας το φυσικό αναβολικό που σε καθιστά πανίσχυρο και ονομάζεται αυτοπεποίθηση, το 4-2 δεν ήταν δυνατό να μείνει για πολύ. Αντεπίθεση με τον Μαχρέζ των Πετραλώνων να εξαπολύει ένα σουτ που καρφώθηκε στο δεξί «γάμα» της εστίας του Πανελληνίου. Λίγο μετά η Σκοτεινή Τσιρίδα με ατομική προσπάθεια και συρτό σουτ πραγματοποιεί το 4-4, ενώ με νέο μακρινό σουτ ολοκληρώνει την ανατροπή!

Σε αυτό το σημείο η ψυχολογία κάπως αλλάζει. Πλέον η ανατροπή έχει επιτευχθεί, η αυτοπεποίθηση μετατρέπεται σε άγχος για την διατήρηση των κεκτημένων. Χαρακτηριστικά όταν ήταν η σειρά του Απαθή Ουρανοξύστη να πάρει θέση κάτω απ’ τα δοκάρια ομολόγησε με ειλικρίνεια: «Μα νικάμε ένα γκολ και θέλει 10 λεπτά ακόμα…Αν το φάω;». Αν το φας, απλά το έφαγες. Αν δεν δοκιμάσεις δεν ξέρεις αν θα το φας… Αλλά και να το φας δεν πειράζει. Ο Ουρανοξύστης είναι αμφίβολο αν πείστηκε. Πάντως, έστω και μέσα στο άγχος του πήρε θέση κάτω απ’ τα δοκάρια. Τα παιδιά του Πανελληνίου, ήξεραν πως είχε έρθει η ώρα να πιέσουν. Πράγματι, τα κατάφεραν και έκλεισαν τον Αδέσποτο στα καρέ του, με τον περιβόητο Ρομπέρτο Μπάτζο να αποπειράται πολλά σουτ, που συνήθως κόντραραν στα μαζικά τάκλιν των παιδιών του Αδέσποτου. Ένα όμως απ’ αυτά τα σουτ δεν κόντραρε και η μπάλα έμοιαζε να κατευθύνεται στον ουρανό των διχτύων του Αδέσποτου. Ο ουρανοξύστης όμως άπλωσε τα τεράστια χέρια του και με τα ακροδάχτυλά του έστειλε την μπάλα στο δοκάρι. Η πίεση ολοένα και γινόταν αφόρητη. Λίγα λεπτά έμεναν, πολλοί στην κερκίδα ζητούσαν το γκολ της ισοφάρισης για να οδηγηθεί το συναρπαστικό παιχνίδι στα πέναλτι. Τίποτα δεν άλλαξε όμως και το παιχνίδι ολοκληρώθηκε!4-5 με μια πραγματικά μεγάλη ανατροπή.

Ευτυχισμένα πρόσωπα παντού στα παιδιά του Αδέσποτου, απογοήτευση σε κάποια παιδιά του Πανελληνίου, που ωστόσο δεν ξέχασαν να συγχαρούν τους προσωρινούς αντιπάλους τους. Λογική είναι η απογοήτευση. Κανένα παιδί δεν θέλει να χάνει, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα απλό παιχνίδι. Αν και στο παιχνίδι δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Είσαι ήδη νικητής απ’ την στιγμή που συμμετέχεις σε αυτό. Αρκεί να παίξεις.

Το παιχνίδι λοιπόν είχε τελειώσει, ένα πραγματικά συγκλονιστικό παιχνίδι,που ο Πανελλήνιος ήταν πιο ποιοτικός και οργανωμένος, αλλά ο Αδέσποτος πιο παθιασμένος, το κοινό όμως περίμενε στην εξέδρα να χειροκροτήσει τους πρωταγωνιστές των δύο ομάδων, που αγκαλιά ανταπέδωσαν το χειροκρότημα με ένα μεγαλοπρεπέστατο «ΌΛΕ».

Κάπως έτσι έγινε η αρχή των παιχνιδιών. Ένα παιχνίδι που ζητούσαν απεγνωσμένα τα παιδιά, ώστε να ξεφύγουν από τη «φυλακή» των προπονήσεων. Όλα κύλησαν ιδανικά, το παιχνίδι, το κοινό, η άλλη ομάδα εξαιρετική σε ήθος. Τα παιδιά αλληλουποστηρίζονταν και συμπεριφέρθηκαν σαν ομάδα, αλλά και σαν φίλοι, αρχικά χάνοντας και στη συνέχεια κερδίζοντας ενωμένα. Αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε και να παραδειγματιστούμε και οι μεγάλοι.