Κάθε Δευτέρα τα παιδιά μαθαίνουν μπάλα -και όχι μόνο-, και μεις μαζί τους πολλά περισσότερα. Ήταν πλέον καιρός για τα παιδιά να δοκιμαστούν -και να μας δοκιμάσουν με τον αυθορμητισμό τους- σε νέο περιβάλλον αυτή τη φορά, χωρίς την μπάλα στα πόδια. Μικροί και μεγάλοι αδέσποτοι παραβρέθηκαν το περασμένο Σάββατο στο στέκι της Τσαμαδού πιστοί στο ραντεβού με την ιστορία. Τη μικρή ιστορία της πρώτης προβολής ταινίας του Αδέσποτου Αθηνών.
Η ταινία είχε επιλεγεί, ο χώρος ήταν σχεδόν έτοιμος, ο μπουφές υπερπλήρης και γονείς και παιδιά άρχισαν να καταφθάνουν.
Κάθε προπόνηση που σέβεται τον εαυτό της, πάντα ξεκινάει με το ζέσταμα. Γι αυτό, το πρόγραμμα ξεκίνησε με προβολή αγώνα ποδοσφαίρου υψηλού επιπέδου. Κι αν τα παιδιά θαυμάζουν τους γνωστούς αστέρες του ποδοσφαίρου, εμείς οι μεγαλύτεροι μάλλον θα θέλαμε να μοιάσουμε στα παιδιά του βίντεο. Τα γκολ του φιλικού πανηγυρίστηκαν απ όσους δεν είχαν χυμήξει ήδη στα τυροπιτάκια και λοιπά εδέσματα και αφού συγκεντρώθηκαν όλοι έμελλε να ξεκινήσει η προβολή της ταινίας ‘το αγόρι και ο κόσμος’.
Η επιλογή της ταινίας καθόλου τυχαία δεν ήταν και η προβολή της κύλησε ομαλά. Όσο ομαλά γίνεται δηλαδή όταν περιμένεις από 7-8 μπόμπιρες παρέα με τόση ενέργεια να κάτσουν σε μια θέση (λάβετε υπόψιν και τον πειρασμό του εξαιρετικού κέικ και των χυμών). Ευφάνταστα σχόλια πάνω στην ταινία, κινητικότητα και καλοπροαίρετα πειράγματα πλαισίωσαν την προβολή που έφτασε στο τέλος της και ακολούθησε συζήτηση πάνω στην ταινία που χρήζει ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος. Εμείς οι μεγάλοι ίσως έχοντας χάσει μέρος του αυθορμητισμού μας, ίσως επειδή δεν έχουμε βγει αλώβητοι από ένα σύστημα καταπιεστικό, ίσως απλά επειδή δεν είμαστε πια παιδιά έμενε να εντυπωσιαστούμε και ίσως να συγκινηθούμε από τις αθώες και δημιουργικές παρατηρήσεις των παιδιών πάνω στην ταινία. Και μάλλον μέρος του όλου εγχειρήματος είναι και αυτό.
Την ταινία ακολούθησε (φυσικά) παιχνίδι στον πεζόδρομο και συνάντηση μεταξύ των γονέων και μελών της ομάδας. Το παιχνίδι ξεκίνησε με μήλα, με τα παιδιά, ειδικά την σκοτεινή τσιρίδα, να διασκεδάζουν παρέα με μέλη του προπονητικού τιμ, ενώ παρά την στενότητα του χώρου αλλά και τα “δωράκια” που υπήρχαν από τετράποδους φίλους μας, δεν θα μπορούσε να μην παιχτεί και ποδόσφαιρο. Τα τάκλιν για μία ακόμα φορά κυριάρχησαν, με τους περαστικούς να περνάνε χαμογελώντας, με μία μικρή υποψία φόβου για την σωματική τους ακεραιότητα.
Υ.Γ. Στο διαγωνισμό ανάδειξης καλύτερου ποπ κορν υπήρξε μεγάλος ανταγωνισμός και συμφωνήθηκε σχεδόν ομόφωνα ότι όλα είχαν γεύση ποπ κορν.
